Schilderen is het binnengaan in stoffen (substanties) Het is de verwondering en verrukking over hun onverwachte vormen en gevoelens. Het materiaal waaruit het schilderij bestaat wordt niet getoond als ‘het geeft niet wat voor spul’, een willekeurig goedje, maar als iets wat helpt vorm en karakter te bepalen van het schilderij. Het verfoppervlak wordt huid. Het verfoppervlak wordt buitenkant en impliceert dus binnenkant. Verf prikkelt beweging, of gedacht aan beweging en daar doorheen schemeren gevoelens en andere woordeloze ervaringen. Daarom is schilderen toch kunst: niet uitsluitend omdat het ons bomen en gezichten en mooie dingen te zien geeft, maar omdat verf een fijn afgestemde antenne is, reagerend op iedere onopgemerkte beweging van de hand van de schilder, de subtielste schaduw van een gedachte vastleggend in kleur en textuur. In die zin treed je als schilder niet alleen je schilderij binnen maar treed het schilderij ook jou binnen.

Painting is like entering substances. It is the astonishment and delight about their unexpected forms and emotions. The material of which the painting exists is not shown as ‘it doesn’t matter what kind of stuff’, some arbitrary substance, but as something which helps constituting the form and character of the painting. The surface paint becomes skin. The surface paint becomes exterior which implies interior. The paint incites motion, or the thought of motion, through which emotions and other wordless experiences shimmer. That is why painting is art after all: not solely because it shows us trees and faces and beautiful things, but because paint is like a fine antenna, reacting to every unnoticed movement of the hand of the painter, meanwhile fixing the most subtle shadow of a thought into colours and texture. In that sense as a painter you not only enter the painting but the painting also enters you.